Afscheid van Wim Van Parijs

Tekst: Annelies Desmet
Foto's: Jean-Paul Van den Abeele

Net geen 30 jaar lang was Wim programmator, programmeur, projectleider, verbinder, functionaris van culturele zaken, dromer en bedenker... Van vzw Ontmoetingscentrum Westrand, over vzw CC Dilbeek, naar eva-vzw Cultuur & Samenleven Dilbeek, tot teamlid van team Kunsten en team Jongeren van Vrije Tijd Dilbeek.

De beginjaren..

Als we jouw loopbaan willen overlopen, moeten we natuurlijk starten met jouw aanwerving. (voor de duidelijkheid, er is nog geen vraag gesteld..)

Wim: Ik heb gewoon gesolliciteerd en er was veel volk komen opdagen voor deze job (256). De feestzaal en het clublokaal zaten vol, bij de kandidaten waren ook onder andere Lies Van Lierde en Steven De Mesmaeker die later zijn aangeworven. Het ging om de functie programmator familieaanbod. Het aanbod voor lagere scholen en beeldende kunst zat ook in de opdracht. In de praktijk kwam er ook nog klassieke muziek en dans bij, tot er een muziekprogrammator was aangeworven. Het eerste jaar werd ik meteen uitgenodigd om het jaarverslag te schrijven van het afgelopen jaar dat ik niet eens had meegemaakt en de beleidsnota voor het komende jaar. Ik ben dat dan ook heel lang nog blijven doen daarna.

Weet je nog iets van je eerste weken?

De verwelkoming was eigenlijk heel leuk, met een fax van de voorzitter, Guido Vereecke. Hij werkte toen in de Brakke Grond in Amsterdam. Ik kreeg ook een kassei van de ondervoorzitter Jo Mattelé, die relateerde aan de verhandeling die ik voor het examen geschreven had over mei '68. (Onder de stenen ligt het strand.) Er volgden meteen fotosessies voor 3 kranten en een interview op Radio2 want dat was groot nieuws: een nieuwe stafmedewerker in Westrand. Dat was het jaar nadat de directeur wegens onduldbare praktijken ontslag genomen had en het was ook nodig om positief nieuws te brengen.

Het organogram zag er toen ook nog helemaal anders uit?

Zeker. Wij kwamen vanuit 2 vzw’s, de vzw OC Westrand Dilbeek en de vzw RCI (Keperenberg in Itterbeek). Itterbeek had een directeur en in Westrand zaten 2 interim directeurs. Er moest een nieuwe vzw gevormd worden en de 3 directeurs hadden ambities, waardoor ik in februari 1993 van start ging als enige stafmedewerker met drie directeurs. Directeur administratie en financiën, een directeur horeca en infrastructuur en een directeur programmering en communicatie. Ik mocht in het organogram wel slechts aan één directeur rapporteren, maar in de praktijk kreeg ik natuurlijk ook opdrachten van de andere twee. Zoals de beleidsnota schrijven en subsidiedossiers indienen,..

Vanuit Vlaanderen werd er veel geïnvesteerd in de bestaffing van de cultuursector op A-niveau. Ik ben in februari 1993 gestart, Steven in oktober 1993 en in 1995 Lies. Dat was een periode van groei voor het cultuurcentrum.

(Wim Van Parijs, Lies Van Lierde en Steven De Mesmaeker)

In je hele carrière heb je ook subsidiedossiers geschreven waardoor je nieuwe projecten uit de grond kon stampen die tot op vandaag invloed hebben op onze werking.

Klopt. Tot op de dag van vandaag is het bedrag van de trekkingsrechten van de gemeente bepaald door de grootte van het bedrag dat Westrand toen kreeg. Dat waren toen vaste en variabele subsidies, waarbij wij heel goed scoorden. Met de projectsubsidies voor Stoep en Drempel en de familie-zondagen (Gonzende zondagen), hebben we ook een verschil kunnen maken.

Welke nieuwe projecten heb je in deze beginjaren bedacht?

Het zijn er teveel om op te noemen. In 1995 hebben we bv. Betonrock bedacht. Marc Matthijs was toen de jeugdconsulent en die kwam naar ons met de vraag om iets voor jongeren te doen in de zomer. We zaten toen in het cafetaria en toen hebben we bedacht om jonge groepjes uit de streek een podium te bieden. We hebben daar Patje bijgehaald voor de logistiek en het kwam in orde. Jari van de AB was jury en gaf een week opnamestudio als prijs. Het eerste jaar heeft Patrick Ledoux de presentatie op zich genomen, maar ik deed het de volgende jaren. Bij de wisseling van de groepjes, verloren we veel tijd, en dus hadden we er een tweede podium erbij genomen en aan Gerrit Decock gevraagd om iets te doen tussen de groepen door. Die tussenact is dan Les Truttes geworden. En die bestaan nog steeds, in 2021 vieren ze hun 25-jarig bestaan. Door Corona uitgesteld naar 31 maart 2022.

(Les Truttes - foto van een optreden in Westrand in 2011)

Passie voor theater

De passie voor theater was er wel al, ook al stond dit niet in jouw functieprofiel?

Ik ben altijd een theatermens geweest. Ik heb een theateropleiding gehad, theaterwetenschappen gestudeerd. Dat kon niet anders dat in mijn familie- en schoolvoorstellingen meer aandacht was voor theater dan voor muziek of film.

Wanneer ben je gestart met theaterprogrammering?

De voorstellingen, geschikt voor de hoogste graad van het secundair waren meestal voorstellingen die ook in het avondcircuit stonden, dus al snel koos ik mee welke er op het programma kwamen. Julien, Steven, Lies en ikzelf vormden een programmatorenteam waarbij we veel overlegden. Als de boekingskantoren langs kwamen, voerden wij het gesprek met 2 of 3 en hakten samen knopen door. Op een bepaald moment vroeg Julien wat suggesties voor theater en dit is dan verder gegroeid in de contacten met de theatergezelschappen en enkele jaren later had hij het gevoel dat hij zelf geen bijdrage meer had en werd dit volledig naar mij geschoven.

Bij dat team werd dan later ook Elisabeth toegevoegd?

We hebben Elisabeth aangeworven, omdat we voldoende budget hadden voorzien in het subsidiedossier voor de organisatie van Stoep & Drempel, een cocreatief kunstenproject in de wijken. De eerste twee versies heb ik zelf gedaan, maar daar kroop enorm veel tijd in. Dat was in het Vijverkwartier en Savio. Elisabeth had veel voeling voor familievoorstellingen en voor theater tout court. En op een bepaald moment deed ik gewoon teveel. Ik deed ook veel beleidsvoorbereidend werk en SWOT analyses enzovoorts. Elisabeth heeft na de laatste editie van Stoep & drempel de familievoorstellingen en het lager onderwijs overgenomen. Zo kon ik ten volle de rol van theaterprogrammator opnemen.

Wim en Elisabeth bij de laatste editie van Stoep & Drempel

Samenwerking Cc Strombeek

Weet je nog hoe de samenwerking met Cc Strombeek is ontstaan?

Er was al een kleine aanzet voor ik kwam. Dat was toen de glorietijd van de Blauwe Maandag Compagnie, die kwamen niet in Brussel, maar wel in Strombeek en Dilbeek. We maakten die speeldata aansluitend, 2 dagen hier en 2 dagen daar, en kondigden die samen aan op 1 affiche. Michel Price was toen de programmator in Strombeek, een zeer aimabele man. Hij was medeoprichter van de Signaalprijs waarvan ik toen voorzitter was. Die contacten waren goed. We wilden aanvullend zijn en niet concurrentieel. Michel ging naar de Brakke Grond en toen is Sophie Van Weert aangeworven in Cc Strombeek en reeds in ons eerste gesprek besloten we om nog verder te gaan in de samenwerking en samen te werken aan 1 programma.

Als je dat vandaag bekijkt, waren jullie toen wel vooruitstrevend. Nu zijn vele huizen op zoek naar samenwerkingen waar samen programmeren nog een drempel is.

Dat was uniek, omdat we niet langer enkel afstemmen, maar een echt gezamenlijk programma maakten dat door het publiek in één abonnement kon worden geboekt: samen bepalen wat belangrijk is en op basis van een aantal principes beslissen waar welke voorstelling staat. Samen inleidingen, omkaderingen en minifestivals plannen... Van in het begin hadden we een enthousiast gedeeld publiek.

Sophie Van Weert, programmator theater Cc Strombeek

De hoogtepunten

Als je vandaag terugblikt op een carrière van 29 jaar Westrand, 1993 tot 2022. Waar ben je dan trots op? Wat waren de hoogtepunten voor jou?

Ik heb een lijstje gemaakt en het zijn 2 volle pagina’s geworden met dingen waar ik trots op ben. Ik ben begonnen met de dingen die ik heel straf vond op te lijsten en achteraf bekeken, zijn daar wel lijnen in te trekken en ik ben ook wel trots op die lijnen eigenlijk. Een greep uit het lijstje:

De uitbouw van theater voor kinderen en hun familie en hun school, met o.a. de scholenambassadeurs, een sleep-over in het CC, het Diep in het Bosfestival, Gonzende zondagen (familiedagen), Kunst met Krenten (beeldende kunstgidsen voor kinderen).

Toen ik begon in Westrand, waren er 6 familievoorstellingen elk seizoen en ik heb dit naar 20 gebracht, het was ook mijn opdracht om dat uit te bouwen. Ik heb daar familiedagen, de gonzende zondagen, aan toegevoegd en dat is geculmineerd tot Diep in het bos in het Laarbeekbos, samen met enkele Brusselse centra. De naam Gonzende zondagen had ik bedacht door het beeld van Uit met Vlieg, dat vandaag nog steeds bestaat voor het familieaanbod in Vlaanderen.

Dat was een langzame publieksopbouw en ik heb toen ambassadeurs aangesproken in de lagere scholen om met kinderen in de vrijetijd naar voorstellingen te komen. Later ben ik die gaan betrekken bij omkadering en gingen ze zelf aan de slag in de school. Ik ben blij dat collega Elisabeth Maesen dat verder heeft laten groeien en dat nog sterker heeft gemaakt.

Naast het familieaanbod, heb je ook het betrekken van jongeren bij de werking van het cultuurcentrum op verschillende manieren op een hoger niveau gebracht?

Bij mijn terugblik op mijn carrière viel inderdaad de voortdurende aandacht voor jongeren op, met o.a. Betonrock en Pierced (jongeren op het podium), Vlotte Pennen (jongeren schrijven over theater), Westrandharmonica (jongerenticket), Fris (jongerenwerking), de Verooveraars (jonge theatergroep).

De Westrandharmonica was een soort Go-pass voor het theater?

De Go-pass van de spoorwegen was inderdaad mijn inspiratie, het moest jongeren aanspreken, dus niet te duur en zonder verplichtingen van aantallen en momenten en mogelijk om in groep te kunnen gebruiken. Ik heb dat vertaald naar de context van een cultuurcentrum.

Ik startte mijn loopbaan in een zalige tijd voor het Vlaamse theater, met volle zalen voor de Blauwe maandag compagnie. Gezelschappen zoals De Roovers, Stan, de Koe... begonnen toen, er was maatschappelijk draagvlak en er waren subsidies om te kunnen groeien. Het oude publiek, dat vooral De Blauwe maandag kende, kwam niet of minder naar opkomend talent zoals de Roovers. Ik maakte een jonger aanbod, dus moest ik jonger publiek vinden en daar is de Westrandharmonica uitgekomen.

Dat heeft eigenlijk ook neveneffecten gehad die niet meteen bedacht waren, bijvoorbeeld jwas er Jan De Craen die voor elk van zijn kinderen een harmonica aankocht. Ze kunnen 10 keer alleen komen, of 5 keer met hun lief of een paar keer met vrienden. Dat was toen 1000 frank voor 10 keer, dus 100 frank of €2,5 voor 1 voorstelling.

De 6 JK’s was een werking vanuit de jeugddienst met de jeugdhuizen, dus hebben we met het plan een toer gedaan langs de jeugdhuizen en dat werd met enthousiasme onthaald en ze wilden de harmonica ook achter de toog verkopen. Enkele jeugdhuizen organiseerden ook gezamenlijke uitstappen naar Westrand en elke maand in de Westrandkrant schreef ik dan een artikel Westrandsurfen gericht op jongeren om hen te overtuigen. Dit heeft 4 jaar goed gewerkt en toen is dat afgezwakt omdat de dure voorstellingen eruit moesten, omdat het niet te verantwoorden was dat je naar Vandekeybus kon komen kijken voor 100 frank.

De Vlotte pennen zijn tijdens de Coronatijd on hold gezet, maar zijn ook jarenlang een succesformule geweest?

De Vlotte pennen heb ik ook bedacht om meer jongeren in mijn voorstellingen te krijgen. In het begin was dit een grote groep, 30 studenten uit 4 scholen die onder begeleiding van Peter Anthonissen (dramaturg) en Els Leysen (leerkracht Nederlands) leerden recenseren. Zij moesten naar 5 voorstellingen komen kijken en daarover schrijven. Dit werd dan gepubliceerd in de schoolkranten en wij gebruikten dit op de website en in de Westrandkrant als een terugblik. Vlotte pennen heb ik laten vallen bij de eerste lockdown en dit hangt ook samen met het enthousiasme van de leerkrachten Nederlands, die dit als vervangende opdracht gebruikten in hun lessen. Nele Vandenbroeck, één van de eerste Vlotte Pennen schrijft nu voor de Standaard en maakt voorstellingen.

Je had ook altijd oog voor jong talent op het podium?

Klopt. In heel verschillende projecten ook: met Trappelend Talent, Nieuwe Maatjes, Eigen Kweek. De residentieprojecten en last but nog least, de Verooveraars.

De Verooveraars 2021

50 jaar Westrand..

Toen je van start ging in 1993, bestond Westrand 20 jaar, hoe werd dit gevierd?

Ik ben begonnen in februari van het feestjaar, en er was helemaal nog niets rond gepland of geen budget voorzien. Ik heb toen samen met Julien sponsoring gezocht om de viering te kunnen verwezenlijken en hebben we een groots event georganiseerd in openlucht; met een Spaans-Catalaans gezelschap Semola theater, een niet-talige voorstelling op de parking. Alain Roeland heeft toen trompet gespeeld op het dak van Westrand en Percossa, een beginnend Hollands groepje speelde slagwerk buiten en binnen. Semola stond 2 dagen na elkaar, de eerste dag met de opening was het zo goed als uitverkocht. De tweede dag, was er minder volk, maar zijn we ook letterlijk uitgeregend. Gelukkig hadden we een regenverzekering afgesloten in Duitsland, want we vonden geen verzekering in België. We hebben dat geld ook gekregen, nadat we hadden kunnen aantonen met de statistieken van het KMI dat het hier voldoende geregend had.

Het heeft Westrand terug op de kaart gezet en ook wel wat in gang gezet. Vijf jaar later deed je opnieuw een poging met de viering van het 25 jarig bestaan?

Dat jaar is uitgegroeid tot iets leuks. Het hele team werd erbij betrokken. We organiseerden een kunstenwandeling voor families in de Wolfsputten onder de naam Nesten; op verschillende plaatsen waren er korte voorstellingen: een vertelling van 4-hOOG, een prille voorstelling in een wei van Inne Goris, een hilarische poppenshow van Mireille en Mathieu, een mysterieus Insect van Randi De Vlieghe en als top of de bill de Bomensymfonie van Piet Slangen.
Het feest werd verder cocreatief gevierd met workshops ‘Monument lassen’ en ‘Drummen op olievaten’ door Joost Van den Broeck met bijhorend concert vanop het dak van Westrand. Er was een academische zitting, een tangodansfeest, kleinkunst, …

Kunstenwandeling Nesten in de Wolfsputten

In 2013 werd de kaap van 40 jaar gehaald, daar hoorde een boek bij.

Voor de viering van 40 jaar bestaan hebben we samen met CC Strombeek een boek geschreven met een terugblik en een vooruitblik. We hebben daarmee interessante gesprekrondes georganiseerd en een academische zitting. Joost Van den Broeck componeerde een ritmische feestslogan en er was een feestavond met op het menu een groot cultureel evenement voor een breed publiek. Vanaf 18 uur kon dat publiek in elk hoekje en op elk plekje van de Westrand proeven van vaste waarden zoals Kommil Foo, maar ook nieuwe talenten ontdekken.

Volgend jaar staat 2023 voor de deur, opnieuw een gelegenheid om te vieren. Hoe hoop je dat dit gevierd wordt, nu je zelf niet meer betrokken zal zijn vanop de eerste rij?

Voor de viering van 50 jaar hoop ik dat de focus ook ligt op het gebouw en zijn architecturale waarde. Ik heb het genoegen gehad om bijna 30 jaar lang te werken in een kunstwerk. Een architecturaal pareltje van brutalisme, heel bijzonder en ik had ook het voorrecht om jarenlang de rondleidingen in het gebouw voor mijn rekening te nemen. Zowel vanuit het oogpunt van erfgoed als het oogpunt van de geschiedenis van een culturele werking, is het heel interessant om het verhaal nog eens te vertellen. In welke vorm, dat moet ze zelf maar uitzoeken. Daarnaast is co-creatie nu een modewoord in het meerjarenplan en zullen er heel wat mensen betrokken worden, van vrijwilligers tot experten.

Magazine 'De Wim'

Collega's, ex-collega's, artiesten, acteurs, theatermakers, vrienden voor het leven schreven een afscheidsspeech voor Wim. Deze speeches werden samengebracht in het tijdschrift 'De Wim'.

De cover is een tekening van Shamisa Debroey die jaren terug de illustrator was van het seizoen en als artiest in residentie rond het thema identiteit werkte met Wim. Zij kijkt met veel nostalgie en trots terug op deze periode en is Wim nog steeds dankbaar voor de kansen die ze hierdoor kreeg. Ze is ondertussen zelf werkzaam als programmator voor de Singel in Antwerpen en bracht onlangs nog een nieuwe graphic novel uit.

Lees hier het volledige magazine

Hier enkele quotes:

Steven De Mesmaeker: Tijdens die dertig jaar waren er ook soms moeilijke periodes waarin verwachtingen, ambities niet ingelost werden of het Dilbeekse culturele schip een andere richting uitvoer dan zijn kompas aangaf… Maar zijn passie en liefde voor kunst en cultuur vuurden zijn niet aflatende inzet aan om zelfs als het moeilijk ging te blijven duwen aan de kar der kunsten…

Frank De Block: Wim Van Parijs, de Conscience van het Pajottenland, de man die zijn volk leerde kijken. De podiumkunsten worden net wat armer met zijn pensioen. Merci Wim, je was; je bent vandoen.

Simone Milsdochter: En zoals een acteur vanuit de coulisse, zo verschijnt Wim, een uur voor aanvang, vanachter het valse muurtje. En met zachte stem en even zachte glimlach, zegt hij: - nu al bijna dertig jaar - ‘Simone, fijn dat je er bent!’ - Over ‘thuis zijn’ gesproken.

Bo Spaenc: Wim was tegen mij een man van weinig woorden maar als ie iets zegde dan was het nagel op de kop of hoe zeg je dat… das een kwaliteit; en geen kleine.

Inge Geukens: Waw Wim! DE Wim! Bevlogen, energiek, positief. Open voor nieuwe ontdekkingen en altijd bereid om mee te zoeken naar de beste oplossing… Geweldige kracht, met de brede glimlach. Merci voor al dat moois en veel genot bij wat nog komt!

Raf Walschaerts: Ach Wim, al die babbels (30 jaar lang). Al die passie voor dat vak. Dat metier. Die focus. Die niet aflatende toewijding. Wat een reus was je. Ben je. Geniet van je pensioen! En nog steeds, net als altijd: tot snel!

Els De Bodt: Je zal ontzettend gemist worden in ons theaterwereldje. Als programmator en als mens. De deur van hetpaleis zal altijd wagenwijd voor je blijven openstaan.

Lucas Vandervorst: Het oprakelen van gezamenlijke herinneringen past bij een glas bier. Dus hopelijk tot snel. Omhelzing kameraad!

Eddy Guldolf: Wim was één van die weinige programmatoren die wist waar de klepel hing. Misschien zien we mekaar nog wel eens aan de rand van een podium. Dan toosten we op onze nieuwe vrijheid. Santé!

Ingrid Laureyns: Er is geschiedenis geschreven in het landschap van de kindervoorstellingen en daar ben jij mede een grondlegger van.

Hanneke Paauwe: Dank voor je werk. Je waardering. Je zoektocht. Het ga je goed. Partir c'est découvrir.

Stef Ampe: Dat Wim zich bovendien ook nooit te beroerd voelde om ook post te vatten middenin de Westrand-ploeg dwingt respect af. Nooit was hem immers een last minute of hand- en spandienst te veel gevraagd.

Valerie en Els (vrijwilligers): Cultuur schrijf je met een grote C, vanaf nu schrijven wij Wim met een grote W!

Kathleen Leys: Het is niet omdat de regisseur je van het toneel laat verdwijnen, dat jouw rol is uitgespeeld, ‘alles ziet er dadelijk anders uit, krijgt een nieuwe kleur, ja welhaast een nieuwe jeugd.’

Peter de Bie en Jo Roets: Bedankt WIM! Voor je energie om het theaterlandschap van de prehistorie naar de tijd van nu te katapulteren en voor je blijvende zorg sindsdien.

Fred Gillebert: Eerlijk Wim, het was fijn samensporen. De liefde voor theater en podiumgebeuren heb ik mee aan jou te danken. Je was een fijne collega, een kritisch klankbord, een idealist en een anders kijker. Bedankt dat onze paden elkaar hebben kunnen kruisen.

Chokri Ben Chikha: We hopen dat we, ook na jouw afscheid, nog lang op jouw raad en scherpe blik mogen rekenen. Ook al zijn we nog lang niet aan het einde van ons toneelstuk, we weten wel al dat de eerste akte goed was.

Geert Poelaert: Wim is één van die regio-collega’s die eigenlijk nooit zouden mogen vertrekken. Want met hem dreigt er ook heel wat kennis, ervaring, inzicht weg te gaan.

Peter De Graef: Bedankt! Bedankt! Bedankt! Om mij van bij het begin, en al die jaren opgemerkt, gepromoot en gesteund te hebben. Grote waardering daarvoor.

Bea Vansteelandt: Wim, ik kan maar zeggen, dat ik het heel fijn samenwerken vond met jou. En buurman, ik hoop oprecht dat die wandeling er nog eens van komt. En dat ik dan stiekem nog wat mag tanken uit dat ongelooflijke vat vol kennis, expertise, passie en liefde voor cultuur!

Joke Emmers: Wat een man, wat een man, wat een man, wat een fantastische man! Dank je wel voor de vele kansen die je gaf! Dank je wel voor de inspiratie! Dank je wel voor het vertrouwen!

Het afscheid

Op vrijdag 28 januari 2022 werd Wim verrast door vrienden, collega's, familie en artiesten op een afscheidsvoorstelling waar hij zelf de artiest was. Hij kwam als moderator naar een literaire avond, de kast van.. Natali Broods. Maar de avond zelf, werden de rollen omgedraaid en interviewde Natali Wim over zijn loopbaan en de veranderingen in de sector.

Aan het begin van de avond zat Wim voor een lege kast, maar dankzij de vele aanwezigen werd de kast al snel gevuld met boeken, cd's, partituren en andere snuisterijen om in de komende periode ook zijn tijd mee te kunnen vullen.

Verschillende mensen kwamen langs op het podium om Wim te eren, anecdotes op te halen, zijn levenswerk te schetsen of een ode te brengen. Els Leysen, was jarenlang de inleider van de theatervoorstellingen, zij bracht de inleiding van deze avond. Vervolgens kwam Sophie Van Weert vertellen over de samenwerking met Cc Strombeek en hoe het was om met Wim samen te werken. Lies Van Lierde vertelde over de hoogtepunten in de carrière, want zij stond van in de beginjaren als collega-programmator naast Wim. Elisabeth Maesen vertelde hoe het was om in zijn voetsporen te treden, eerst bij het project Stoep & Drempel en nadien als programmator voor het familieaanbod. Sven Van Cauwenberghe bracht het verhaal van Wim als jongerenwerker en als teamlid van Team Jongeren in de laatste jaren van zijn loopbaan.

Ook fans van Wim passeerden de revue, want Rik Vanmulders en Sarah Segers zijn trouwe bezoekers van het theateraanbod in Vlaanderen en in Westrand en Cc Strombeek in het bijzonder. Tenslotte bracht Annelies Desmet, communicatieverantwoordelijke en organisator van de avond, het magazine 'De Wim'.

De muziek bij deze avond werd gebracht door medemuzikant en trouwe vriend Mars Moriau, van de band Emballage Kado. Hij bracht het nummer 'Laat het nu maar los Wim'.

LAAT HET NU MAAR LOS WIM

die werkdruk die TIJDsdruk
dat is nu WEL gedaan wim
er is weer een nieuw begin
vanaf nu krijg je nieuwe tijd WIM
nieuwe deuren die open gaan
ZIj die je zullen missen, dat is spijt wim
maar jij, jij kan nu je eigen gangen gaan

Jij wim op zoek, altijd weer opnieuw, wim
gedreven zoekt en ook vaak vindt wim
naar wie oF WAT DIE steen of grens verlegt
je verbeelding IN BEWEGING brengt
jij wim , kunsteducatief-centrum van jezelf
NAAR wie altijd elk theater en podium wenkt
jij die, wat je er allemaal mocht beleven,
met iedereen wil delen , vurig en bewogen
jij leert het volk ooit nog wel theater lezen
OOK AL LIEP JE ER OOK SOMS IN VERLOREN

Jij wim, met een agenda waarin de tijd altijd tikt
je honger naar kunst en cultuur, nooit gestild
de passie voor wat je zoekt en wat je wil
waarin je troost en schoonheid vind
in elke tijd zal je dit blijven beleven
het blijft de humus voor je rijkelijk leven
je werkplaatsen zullen je zeker missen
die kennis, dat netwerk je professionalisme
dat roekeloze bezwerende gevend delen
je nieuwe tijd zal zich zeker niet vervelen

JA WIM, dat je viool nu maar verder klinkt
voor al wie er vrij naar luisteren wil
speel de tonen van je eigen vrijheidslied
vrij kiezen aan wie je nu nog je verbeelding biedt
tijd voor dromen van verre reizen, andere oorden
breng je reisverhalen dan maar onder woorden
op de theaterscene van je nieuwe levenstijd
deel ze met wie je door je dromen rijdt
als een nieuwsgierig ontembaar zigeunerkind
dat samen met wie je lief is, een nieuwe tijd begint

Mars Moriau brengt het nummer 'Laat nu maar los Wim'

Het tweede muzikale intermezzo werd gebracht door Gwen Cresens, hij is al jaren artiest aan huis en wilde uit naam van alle artiesten die kansen kregen in Westrand Wim persoonlijk bedanken. Hij bracht Dublin Bay van Wannes Van de Velde.