de berg (8-108)

In de kamer hangt een stilte die bijna tastbaar is.  
Op een foto twee lachende mensen. 
Eén is nog hier, de ander aan de overkant. 
Alles ademt herinnering. 

In een wereld die steeds sneller draait, vergeten we vaak dat afscheid nemen tijd vergt.  
Maar wat als we de tijd kunnen rekken?  
Wat als we nog even samen kunnen zijn met wie we moeten loslaten? 

Tussen degene die blijft en degene die weggaat ontstaat een bijzondere dialoog, over de dood heen.  
Een dialoog als een dans: speels en teder, vol gelach en weemoed.  
Een slepende tango, een vederlichte wals, een traag ballet, een woedende pogo, een nostalgische disco… 

De berg is een eerbetoon aan het afscheidsritueel. Afscheid als verzoening, als troost. Als een koestering van het mysterie van het leven én van de dood. 

Deze voorstelling is geïnspireerd op de Japanse legende van de berg Nara, waar mensen door hun geliefden heen worden gebracht om er hun laatste uren door te brengen. Theatermaker Michai Geyzen buigt zich over onze relatie met de dood. Niet om hem te ontkennen of te verdringen, maar om ons uit te nodigen hem te omarmen. Met een open hart, zonder angst. In aanvaarding en sereniteit.