biografie

Peeping Tom is een Belgisch danstheatergezelschap dat in 2000 werd opgericht door Gabriela Carrizo (I/AR) en Franck Chartier (F). Met Eurudike De Beul, die sindsdien bij het gezelschap speelt, creëerden ze een eerste gezamenlijk locatieproject in een mobilhome, Caravana (1999).

Bij Peeping Tom start alles vanuit een zeker hyperrealisme. De setting doet vertrouwd aan, zoals een tuin, salon en kelderverdieping in de eerste trilogie (Le Jardin, 2002; Le Salon, 2004; Le Sous Sol, 2007), twee stacaravans in 32 rue Vandenbranden of een bejaardentehuis in Vader.

Vervolgens breken de makers dit realisme open. Ze creëren een kantelend universum dat de gangbare logica van tijd, ruimte en sfeer verstoort. Je bent getuige - of eerder voyeur? - van wat verborgen en ongezegd blijft. Isolement leidt er naar onderbewuste werelden van nachtmerries, angsten en verlangens, waarmee ze de schaduwkanten van het individu en gemeenschap mee uitlichten. Bovendien blijft het huis clos van familie- en gezinssituaties voor Peeping Tom een bron van creativiteit. Aan de hand van een rijke beeldtaal ontstaat een fascinerend gevecht tegen de omgeving en tegen zichzelf.

Voorstellingen in Westrand

Diptych (21 september 2022)

Diptych zijn de twee eerste stukken van het drieluik Triptych: The missing door, The lost room en The hidden floor. In Diptych / Triptych zoeken en dwalen de personages, verloren in tijd en ruimte. Vol hoop vertrokken ze op deze reis terwijl ze een ideaal achtervolgden, maar nu worden ze richting een onzeker lot geleid. Ze proberen hun weg te vinden doorheen hun gedachten, herbeleven hun herinneringen of creëren nieuwe versies van die herinneringen, gevoelig aan de distorsie. Zo toont Diptych / Triptych ook een melancholische nostalgie van de toekomst.

Kind (29 september 2021)

Na Vader (2014) en Moeder (2016) is Kind het derde deel uit de familietrilogie van Peeping Tom rond herinnering, geheugen en de zoektocht naar verbinding. In Kind treden we binnen in een diep verscholen universum van donkere sprookjes en magie. We bevinden ons in een donker woud aan de voet van torenhoge kliffen, een wereld die voorafgaat aan goed en kwaad, waar grenzen nog te beslechten vallen. Met kinderlijke tics en gebaren rijdt een te groot meisje op een te kleine fiets ons binnen in deze wereld aan de rafelranden van het onderbewuste. Waar de aarde spreekt en kinderen uit bomen groeien. Waar vreemde voorvallen niet verontrusten maar nieuwsgierigheid opwekken. 

In Kind boren Gabriela Carrizo en Franck Chartier naar de bronnen van de menselijke psyche vanuit het perspectief van het kind. De voorstelling onderzoekt thema’s als geweld, de relatie tussen het echte en namaak, de ander, trauma, vanuit de vraag rond identiteit. Immers, met wie, en waar we opgroeien, bepalen sterk wie we zullen worden en dat is in Kind niet anders. Het kind spiegelt zich aan zijn omgeving, maar moet er zich ook tegen afzetten, net om zich een eigen identiteit te kunnen aanmeten. 

Op de grens tussen theater en dans met performers krachtig, sensitief, explosief en meeslepend, waarbij heftige hardrock de nachtmerries verbeeldt en mezzo sopraan, Eurudike De Beul, met haar opera-aria's voor troost zorgt.

Moeder (20 januari 2018)

Dit associatief moederportret onderzoekt de onverwachte, vaak absurde verbindingen tussen lijden, rouwen en feesten, tussen vasthouden en loslaten, structuur en waanzin.

 Moeder is tegelijk grappig en bevreemdend, verontrustend maar ook verbazingwekkend herkenbaar. De focus ligt op de taal van het lichaam, niet op tekst. Het gaat bij de makers niet alleen om het ruimtelijke, maar ook om het mentale, het onzichtbare en onberekenbare van een gedachtegang. Wat ligt onder het verborgene, wat niet in woorden te vatten valt?

Moeder is het tweede deel van de familietrilogie die begon met Vader (2014) en wordt afgesloten met Kind (2018).